Prioriteiten

Wat een feest gisteravond. Ik stuiter nog een beetje na! De release van het album 'Jezus mijn hart', eindelijk! Eerst samen eten, daarna een opwarmer door Damascus (WAUW!), om vervolgens ontspannen te genieten van de prachtige verhalen die Heartbeat Worship voor ons zong. 

Maar ondertussen werd ik wel even keihard onderuit geschoffeld. De laatste tijd ben ik weer aan het buffelen met de balans tussen privé, werk, leuk, verplichtingen. Uit gesprekken blijkt dat iedereen dezelfde strijd heeft: wanneer zeg ik NEE en waarom zeg ik zo vaak nee tegen de dingen waar ik juist energie van krijg? Mijn lieve vrienden en familie. De mensen die echt dichtbij me staan. Waar ik mezelf mag zijn. Met wie ik in m'n broek pies van het lachen, maar waarbij ik ook mijn lelijke kanten en huilhoofd kan laten zien. Zonder schaamte.

Tegelijkertijd voer ik strijd binnen mijn gezin. Iedereen die ons kent, weet dat Max een pittig karakter heeft. En oh wat herken ik hem. We ontploffen, maken het weer goed en hobbelen verder. Dat moet, kan en mag anders. Dat weet ik zeker. Dus nu op zoek naar het hoe. Gisteravond werd ik keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Al die prioriteiten, al die 'waar krijg je energie van en wat kost je energie'.. 

Gisteravond zong Damascus 'God en mijn gezin op 1'. Vervolgens de prachtige persoonlijke verhalen van Heartbeat Worship. Over God zoeken. Dichtbij God zijn. Is Jezus echt mijn hart? Heeft Jezus nog wel echt mijn hart? Daarna was het de beurt aan Jan Pool. Ik was verkouden, had niet zoveel zin en twijfelde om na het concert lekker naar huis te gaan en in bed te duiken. Ik ben blij dat ik ben gebleven. Jan Pool omschreef God als vader. Die wil wandelen met ons. Face to Face, hart aan hart. Niet met een wijzend vingertje 'Mens, waar ben je?'. Nee, een God die zijn vriend zoekt! 'Mens, waar ben je, ik wil zo graag met je wandelen!' Ik moet denken aan de strijd van Max en mij. Hoe vaak ik huil van frustratie. Of schreeuw 'LUISTER NOU EENS NAAR ME!'. En ineens zag ik God zo voor me. Die naar mij roept: hoor je me niet? Ik wil zo graag met je praten. En ik ben druk. Met mijn agenda. Met mijn telefoon. Met mijn gezin. Met mijn frustraties. En oh ja. Misschien maak ik tussendoor ook nog even tijd voor een snel stukje bijbel of gebed. Dat meestal ook nog resulteert in een vragenlijstje. Goed bezig hoor Marion! 

Weet je, daar gaat het niet om. God vraagt ons niet hoeveel tijd we aan Hem hebben gegeven deze dag, deze week, ons leven. God vraagt of we alles los willen laten. Niet driekwart, niet ongeveer. Alles. Of we Hem echt vertrouwen. Omdat Hij zo graag dichtbij ons wil zijn. Zoals Jan Pool zei: God gaf in beginsel zichzelf niet om onze zonden te vergeven, Hij deed dat omdat hij het contact met ons wilde herstellen. Hij wil gewoon bij ons zijn. Bij mij. Bij jou. En dus heb ik alles aan Zijn voeten gelegd gisteravond. Mijn strijd. Met mezelf en met Max. Mijn onmacht. Maar ook dat ik Hem zo mis. Alles wat ik wil en nodig heb, is aan Zijn voeten zitten. Maar net als met mijn dierbaarste vrienden en familie lijk ik Hem het makkelijkst onderaan het prioriteitenlijstje te zetten. Dat moet anders. Met vallen en opstaan, dat weet ik zeker. God, mijn gezin, mijn liefste naasten op 1. En daarna zien we wel verder. 

Dus zeg ik nee? Vat het dan niet persoonlijk op. Agendabeheer en plannen is niet mijn ding. En eis je tijd op waar je vindt dat ik het niet goed verdeel. ;) Want ik heb mijn tijd met jou heel hard nodig.

Emmanuel, God heel dichtbij ons

Ik ren maar door. Tussendoor geniet ik van mijn leven, maar eerlijk gezegd zijn er ook dagen dat ik dat vergeet. En dat zijn meestal de dagen dat ik ook vergeet om even stil te zijn en met God te praten. Om Hem te danken voor alles wat ik heb. En mag zijn. Dagen dat ik soms vergeet wat en wie ik allemaal heb. Het is zo belangrijk om stil te staan. Om stil te zijn. Zodat we kunnen zien wat er gebeurt. Niet online, maar recht voor onze neus. Om God te horen fluisteren. Ik hoorde iemand eens zeggen dat God een gentlemen is. Hij schreeuwt niet en dringt niet met geweld in ons leven binnen. En daar is mijn valkuil. Mijn leven is vaak zo vol en luid, dat ik God niet altijd kan horen.

Maar gelukkig kent God mij. En als ik te lang ren en mijn weg een beetje kwijt raak, dan roept Hij. Via een lied, via een vriend(in) of zoals gisteravond via een preek. Het voelde alsof ik als enige in de zaal zat en de Tiemen Westerduin rechtstreeks tegen mij sprak. Het ging over facing your giants. En ik dacht nog, ‘dat zal nog wel meevallen. Ik heb niet echt een grote reus te bevechten. Toch?’ Maar niets is minder waar. Keer op keer ga ik op mijn bek. Keer op keer vind ik het moeilijk om erop te vertrouwen dat die enorm grote God, die het heelal geschapen heeft en engelenlegers aanstuurt, dichtbij genoeg is om mij te zien. Dat Hij ECHT zoals in de bijbel staat ‘Vol blijdschap zal zijn, verheugd over jou. In zijn liefde zal zwijgen, in zijn vreugde zal hij over je jubelen’. Dat is toch bizar.

Zoals ik ‘savonds nog even bij Max om de deur kijk, of naar hem zit te kijken hoe hij de mooiste torens bouwt, dat God dat ook voor mij voelt. Dat vind ik best een pittige.

Gisteravond zei God tegen ons allemaal: het gaat er niet om of je grote dingen doet. Het gaat erom wat je doet als niemand kijkt. Het gaat erom dat je in het kleine leert om op God te vertrouwen. Dat je in je eigen huis en omgeving weet dat Hij er is. David leerde bij zijn kudde, waar hij helemaal alleen was, om op God te vertrouwen en samen beren en leeuwen te verslaan. Toen hij tegenover Goliath stond, was dat niet omdat hij zo stoer was. Maar omdat hij het niet aan kon horen hoe die man zíjn God bespotte. En omdat hij wist dat zijn God te vertrouwen was. Dat hij het niet zelf hoefde te doen.

Waar ik heen wil met dit verhaal? Geen idee. Ik ga met nieuwe energie God zoeken in de kleine dingen. Ik wil God dienen in de kleine dingen. En als Hij ooit vindt dat ik grotere dingen moet doen, dan zie ik dat vanzelf wel. We hoeven alleen maar bereid te zijn. Dan bereidt God de weg wel. En ik hoop dat mijn vertrouwen gaat groeien dat God ‘s avonds ook even bij mij om de hoek kijkt. Dat Hij vanuit de hemel kijkt hoe ik mijn torentjes bouw. Of omgooi. En dan denkt: dat is nou mijn dochter. Voor altijd.

Volgende week zing ik uit volle borst mee over het kindje dat naar deze aarde kwam. 'Wat zo lief had God jou én mij, dat hij zijn eniggeboren zoon naar ons toegestuurd heeft om ons te redden.' Zijn eigen zoon!

One thing remains

Whom shall I fear

Heartbeatweekend

Zo is het vrijdagmiddag en tel je de uren af en zo zit je op maandagmorgen na te genieten van een denderend weekend. WAUW!!!

Ik wist wel een beetje wat ik kon verwachten, omdat ik 2 jaar geleden ook mee was naar Heartbeat. Maar wat was het gaaf! Met meer dan 330 jonge mensen hebben we gezongen, gebeden, Jezus heel dichtbij gezien en ervaren. We hebben gelachen, gehuild en van elkaar geleerd. De muren die in het dagelijkse leven vaak tussen kerken staan, waren hier afwezig. Sommige mensen waren alleen gekomen (moedig!) maar ook hele groepen. Uit heel Nederland, België en zelfs Zuid-Afrika. Ik zou haast zeggen: ongelofelijk. Maar dat is het 'm nou juist. Ik geloof het wél! Er is er maar 1 die dit soort dingen mogelijk maakt en dat is Jezus. Onze geweldige Heer en vriend. Dat heeft Hij zo laten zien dit weekend. Je mag er zijn! En iedereen is welkom. Ik heb mensen gezien die jarenlang geloofden dat ze waren wat anderen over hen zeiden. Die werden gepest, mishandeld, in een hoek gedrukt. En die dit weekend door Jezus zijn aangeraakt en opgetild. Die met opgeheven hoofd vertelden dat ze er mochten zijn. Dat ze weer van zichzelf hielden. Halleluja! Maar ook mensen die een weekend hadden om zich weer even helemaal op God te richten. Het maakt bij God niet uit. Hij wil onze vader zijn. Of je nu zelfverzekerd door het leven gaat en misschien je hele leven al bij God hoort. Of dit weekend voor het eerst over Hem gehoord hebt. Hij kijkt naar ons en ziet geen zonde, schuld of slechte eigenschappen. Hij ziet Jezus! Dus we mogen stralen, schitteren, dansen of gewoon in stilte genieten. We mogen onszelf zijn. En God heeft het beste met ons voor. Daar wil ik in staan. En dat wil ik graag delen. Niet omdat ik de waarheid in pacht heb, maar omdat het leven met Jezus zoveel mooier is. Ik ben nooit alleen. Mijn leven (en ik) mag kleurrijk zijn. Probeer het ook! Daag God maar uit! Hij daagt jou uit. Durf je het aan om de touwtjes uit handen te geven? Om Hem de regie te geven? Het leven met Jezus is niet altijd makkelijk, maar wel de moeite waard!

Ik wil nog graag een verhaal vertellen dat Jan Pool ons zo mooi liet zien:
In de bijbel staat dat God ons op Zijn vleugels draagt als een arend en dat we mogen schuilen onder Zijn vleugels. Jan Pool vertelde ons hoe dat nou eigenlijk gaat bij die arend.
"Het begint al wanneer de arenden bij elkaar komen. Het vrouwtje pakt een tak en laat deze vallen. Het mannetje maakt een duikvlucht, vangt de tak uit de lucht en brengt deze bij haar terug. Dit gebeurd een paar keer, steeds iets dichter bij de grond. Net zo lang tot hij bijna te pletter vliegt en het vrouwtje bedenkt dat ze hem kan vertrouwen. Ze blijven daarna jarenlang bij elkaar. Van grote stevige takken bouwen ze een nest ergens op een bergtop, dat wel 3 meter doorsnee kan hebben. Het nest wordt bekleed met veren en dons van zichzelf en de zachte vacht (sorry jongens) van konijntjes. Na een tijdje zitten er een paar kuikens in het nest. Heel gezellig en warm, papa haalt zelfs speelgoed voor de jongen op. Maar na een tijdje, als de jongen wat groter zijn, begint mama ineens de veren en vachtjes weer weg te halen. Wat gebeurt er?! De jongen zitten met hun gat op de scherpe takken en moeten gaan staan. Dat is belangrijk, omdat ze sterke poten nodig hebben om te kunnen  jagen! Maar daar blijft het niet bij. Op een dag, wanneer de jongen groot genoeg zijn, jaagt mama ze naar de rand van het nest. En één voor één gooit ze ze over de rand naar beneden! En dan komt papa in actie: hij duikt naar beneden en gaat onder de jongen vliegen. Dit doen ze net zolang tot de jongen zelf kunnen vliegen." Hoe gaaf is dat! God belooft niet dat het leven altijd even makkelijk is. En soms haalt hij je comfort weg, omdat je bijvoorbeeld moet leren om op te staan... Maar zelfs als je het gevoel hebt dat je over de rand valt, zal Hij je NOOIT laten vallen!
And if our God is for us, then who can ever stop us, and if our God is with us, then what can stand against!

Kijk hier voor alle verhalen, foto's en muziek!

Vrij zijn

De afgelopen 2 dagen heb ik doorgebracht in Zelhem, of all places. Ik was voor de eerste keer aanwezig bij een Vrijzijn weekend. Ik wist niet precies wat ik me er bij voor moest stellen, maar alle anderen waren zo enthousiast dat ik er ook enorm naar uit keek! Het thema was 'Meer dan overwinnaars'.
Vrijdagmorgen zaten Linda en ik bepakt en bezakt in de auto, onderweg naar Zelhem. Daar aangekomen werden we verwelkomt door meerdere bekenden van Ichthus (onze gemeente), én koffie! Altijd een goed begin van de dag. :)
De dienst begon met een van mijn favoriete liederen, die meteen het weekend perfect verwoorden:

Blessed Be Your Name
In the land that is plentiful
Where Your streams of abundance flow
Blessed Be Your name

When I'm found in the desert place
Though I walk through the wilderness
Blessed Be Your name

Every blessing You pour out
I'll turn back to praise
When the darkness closes in, Lord
Still I will say
Blessed Be Your name

God is altijd bij ons en Hij is het altijd waard om Hem de eer te geven. Als het goed met ons gaat, maar ook wanneer de omstandigheden slecht zijn. Juist dan kan je Gods aanwezigheid vaak het beste zien. Wilkin van de Kamp verwoordde het prachtig: Wanneer je hele wereld instort, zie je pas wat er blijft staan.

Een van de voorbeelden waarom wij overwinnaars zijn, was dit:
Er is een jongen die wereldkampioen kickboxen wil worden. Hij zet er alles voor opzij. En wanneer het er op aan komt, verslaat hij alle tegenstanders. Uiteindelijk wint hij de beker en de prijs: 1 miljoen dollar. Hij gaat naar huis, bont en blauw geslagen, en geeft de beker en de cheque aan zijn vrouw. Zo heeft Jezus het ook gedaan. Híj heeft de strijd geleverd. Hij heeft AL HET KWAAD OVERWONNEN toen hij zijn leven gaf aan het kruis. En vervolgens geeft hij de overwinning aan ons, zonder dat wij het gevecht hoeven te leveren. Dat is genade! En dat heeft 2 hele grote dingen tot gevolg: toen Jezus aan het kruis hing, volgeladen met al onze zonde, met al het kwaad uit de wereld, met al onze geheimen en slechte eigenschappen.. Toen zag God mij hangen. En jou. En iedereen die het geschenk van Zijn leven aanneemt. En als God nu naar mij kijkt, of naar jou, ziet Hij Jezus in ons!

Ik heb geleerd dat ik mijn gedachten in de gaten moet houden. Een slechte gedachte kan iedereen overkomen, maar het gaat erom wat je er vervolgens mee doet. Gedachten worden woorden. Woorden worden daden. Daden worden gewoonten. Gewoonten worden karakter. En je karakter bepaald je bestemming. Denk daar maar eens over na. ;-)
Ik heb gewandeld, geluisterd, gepraat met God en met mensen, geleerd, gezongen en vooral heel veel genoten van Gods aanwezigheid! Hij was zo dichtbij dit weekend. Ik voelde het in de muziek, door de lessen die me aanspraken en in de mensen om me heen.
Ik ben onder de indruk van de 4 vrienden die dit weekend telkens weer organiseren: Wilkin van de Kamp, Willem Ouweneel, Jan Pool en Martin Koornstra. Ze raakten me door hun eerlijkheid op het podium. Ik leerde het meest wanneer zij hun kwetsbaarheid lieten zien.
En dat is wat God van ons vraagt. Niet om onze eigen kracht te laten zien, maar juist in onze zwakke momenten kan Hij aan het werk. Kan Hij overwinnen en Zijn kracht laten zien!
Ik heb geleerd dat ik mijn hele leven aan God kan toevertrouwen. Hij houdt zoveel van mij. Ik voelde me dit weekend alsof ik Zijn favoriete dochter was, voor wie Hij dit alles georganiseerd had. Alsof Hij zei: kijk eens, dit heb ik voor jou gedaan. Ik voelde constant Zijn aanwezigheid als een warme deken. Ik voelde me geliefd en écht waardevol. Ik ben er niet zomaar en ik mag er zijn. En ik worstel echt niet met een minderwaardigheidsgevoel, maar het gevoel dat God, die alles kan en alles weet, die over alles heerst als de koning van alle koningen, dat Hij mij ziet. Dat Hij echt van me houdt. Dat heeft me toch nog weer overdonderd.
Ik wist het allemaal al lang. Ik wist best dat God van me hield. En dat Jezus die afschuwelijke straf heeft gedragen zodat ik vrij mag zijn. Maar dit weekend heb ik het zo intens gevoeld, dat ik het haast niet kon geloven.

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik altijd maar rond ren. Ik vind alles leuk en interessant en zeg eerst 'ja!!' en kijk dan in mijn agenda. Dat gaat regelmatig fout en levert nog vaker stress op. En ik probeer dat niet te doen, maar ik vind het zo lastig om nee te zeggen. Tegen mensen die ik graag zie, en tegen dingen waar ik graag bij ben. Dus ik heb altijd haast en voel me vaak schuldig.
Dit weekend heb ik eindelijk weer eens gevoeld wat het is om relaxed te zijn. Om niet op de klok te letten. Om niet mijn mobiel te checken. Om de wereld de wereld te laten en even compleet op te gaan in het moment. Laatst las ik ergens dat wandelen met God vooral genieten van het moment is. De bladen van tegenwoordig staan er vol van: mindfullness, in het moment zijn, meditatie, bezinning. Alles, om maar even stil te staan in deze razende wereld.
Ik heb het dit weekend mogen meemaken. En er kwamen geen hocuspocus, moeilijke houdingen of lastige regels bij kijken. Ik mocht gewoon even genieten van het moment, met God. En ik voelde me zo dankbaar. En nog. Ik dacht dat ik het op Curaçao had achtergelaten en dat me het in Nederland niet zou lukken om echt tot rust te komen. Maar nu weet ik dat het nog meer een kwestie van prioriteiten is. En dat mijn tijd met God op nummer 1 moet staan. Altijd.
Dus mocht ik een keer nee zeggen, weet dan dat het waarschijnlijk met moeite is, en voor een goede reden. Zodat ik de volgende keer dat ik ja zeg met volle teugen kan genieten. :-)

Zaterdagavond sloot het weekend af met een genezingsdienst. Voor sommige mensen klinkt dat eng en zweverig, maar eigenlijk is dat precies de opdracht die Jezus ons meegeeft. Leg mensen de handen op voor genezing, bid met ze en natuurlijk: vertel ze over Jezus die redt! Het mooie dat Martin Koornstra daarover vertelde was dit: er zijn steeds meer mensen die wonderen kunnen doen. Ze kunnen mensen genezen of houden zich met het bovennatuurlijke bezig. Martin las enkele voorbeelden uit de bijbel voor, want ook toen waren er al tovenaars en magiërs. Hij gaf het voorbeeld van een vals briefje van 50. Er is nep-geld, omdat er ook echt geld is. En het feit dat er mensen zijn die wonderen kunnen doen, ook al is het niet vanuit de naam van Jezus, betekent alleen maar dat de duivel Jezus kopieert. En wij mogen best voorzichtig zijn, maar wij mogen ook weten dat Jezus overwinnaar is! En wij mogen weten dat wij in Jezus sterker zijn!

Ik wil afsluiten met een mooi voorbeeld, ook van Martin. Hij vertelde over darkifers. Een soort lucifers, maar ze geven een stukje duisternis in plaats van licht. En dat kan natuurlijk niet! Het licht is ALTIJD sterker dan het donker. De enige reden waarom het ergens donker is, is dat je het licht uit doet, of afdekt. Dus zolang wij ons licht laten schijnen, kan het niet donker worden! Wel moeilijk, maar nooit echt donker.

Ik heb zaterdagavond mensen zien genezen. Niet omdat Martin Koornsta aan het werk was en niet eens omdat wij daar allemaal zo goed bezig waren. Gewoon omdat Jezus door de Heilige Geest aan het werk was in de zaal. Doordat mensen Hem lieten werken door samen te bidden. Als wij Jezus de ruimte geven en vol verwachting naar Hem kijken, zullen we verbaasd staan! In de bijbel staat het zelfs: Maar het is zoals geschreven staat: ‘Wat het oog niet heeft gezien en het oor niet heeft gehoord, wat in geen mensenhart is opgekomen, dat heeft God bestemd voor wie hem liefheeft.’ 
Een dove kon weer horen, ellebogen met kapotte botten zijn genezen, de welbekende
tennisarmen werden teniet gedaan: mensen konden weer vrolijk zwaaien met hun armen. Ik mocht zelf Gods aanraking voelen, toen Martin precies dat uitsprak waar ik voor bad, namelijk dat mijn lichaam al zo lang zo moe en verkrampt is door alle stress van de afgelopen jaren. En op dat moment kon ik alles loslaten en aan God geven en voelde ik het letterlijk wegstromen. Ik voelde Zijn warmte door mijn rug gaan. En voor het eerst sinds tijden zit ik hier met mijn schouders los, mijn buik ontspannen en zonder pijn. En dat is fantastisch en eigenlijk niet te geloven, maar dat is me niet eens het meeste waard. God hoorde mijn gebed en zei hiermee: je bent het waard en ik hoor je gebed. Je probleem is niet te groot of te klein voor mij en je mag ALLES bij mij neerleggen. En dat was wat ik echt nodig had. In Mattheus 11 staat:

Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven.

En dat is precies wat Hij dit weekend heeft gedaan. Ik hoop dat ik het mee kan nemen de week in, en vooral: dat ik een klein beetje mag uitdelen van zijn vrede en liefde.

"Blonds do have more fun" (Frenchie, Grease) 22/07/2009

Blondes have more fun! Dat is wat ik al vaak gehoord heb. En ach, als je alle kleuren al geprobeerd hebt, kan je blond niet vergeten.
Dus vanmorgen was het zover. Ik zat om 10 uur kant en klaar bij de kapper. Kopje koffie, de Linda. en een dikke stinkende smurrie in mn haar. Want volgens de kapper, die ik blind mijn hoofd toevertrouw, zou het me best flatteren. En als ik dan toch voor blond ga, dan ook zo blond mogelijk! Ik koos voor as-blond.
Heel langzaam verkleurde mijn haar van kersenbruin, naar een onbestemde poep-bruine kleur, naar ontkleurd. Wat in mijn geval helaas niet direct blond betekende, maar felgeel met dito oranje. Helaas is dit niet digitaal vastgelegd.
Om dit alles weer toonbaar te maken, moest er een kleurtje overheen. Natuurlijk wel zo licht mogelijk. Nóg een uur later kon ik in principe Rijssen wel weer door, maar viel mijn haar aardig onder de noemer peper en zout. Met nog steeds een oranje tintje. Ontkleurd betekende voor mij op dat moment voornamelijk kleurloos als geheel, niet als haarkleur. Dus ach, je zit er toch al zo lang, ook nog even wat highlights eroverheen. Hiermee heb ik fase 1 bereikt.