Maar ondertussen werd ik wel even keihard onderuit geschoffeld. De laatste tijd ben ik weer aan het buffelen met de balans tussen privé, werk, leuk, verplichtingen. Uit gesprekken blijkt dat iedereen dezelfde strijd heeft: wanneer zeg ik NEE en waarom zeg ik zo vaak nee tegen de dingen waar ik juist energie van krijg? Mijn lieve vrienden en familie. De mensen die echt dichtbij me staan. Waar ik mezelf mag zijn. Met wie ik in m'n broek pies van het lachen, maar waarbij ik ook mijn lelijke kanten en huilhoofd kan laten zien. Zonder schaamte.
Tegelijkertijd voer ik strijd binnen mijn gezin. Iedereen die ons kent, weet dat Max een pittig karakter heeft. En oh wat herken ik hem. We ontploffen, maken het weer goed en hobbelen verder. Dat moet, kan en mag anders. Dat weet ik zeker. Dus nu op zoek naar het hoe. Gisteravond werd ik keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Al die prioriteiten, al die 'waar krijg je energie van en wat kost je energie'..
Gisteravond zong Damascus 'God en mijn gezin op 1'. Vervolgens de prachtige persoonlijke verhalen van Heartbeat Worship. Over God zoeken. Dichtbij God zijn. Is Jezus echt mijn hart? Heeft Jezus nog wel echt mijn hart? Daarna was het de beurt aan Jan Pool. Ik was verkouden, had niet zoveel zin en twijfelde om na het concert lekker naar huis te gaan en in bed te duiken. Ik ben blij dat ik ben gebleven. Jan Pool omschreef God als vader. Die wil wandelen met ons. Face to Face, hart aan hart. Niet met een wijzend vingertje 'Mens, waar ben je?'. Nee, een God die zijn vriend zoekt! 'Mens, waar ben je, ik wil zo graag met je wandelen!' Ik moet denken aan de strijd van Max en mij. Hoe vaak ik huil van frustratie. Of schreeuw 'LUISTER NOU EENS NAAR ME!'. En ineens zag ik God zo voor me. Die naar mij roept: hoor je me niet? Ik wil zo graag met je praten. En ik ben druk. Met mijn agenda. Met mijn telefoon. Met mijn gezin. Met mijn frustraties. En oh ja. Misschien maak ik tussendoor ook nog even tijd voor een snel stukje bijbel of gebed. Dat meestal ook nog resulteert in een vragenlijstje. Goed bezig hoor Marion!
Weet je, daar gaat het niet om. God vraagt ons niet hoeveel tijd we aan Hem hebben gegeven deze dag, deze week, ons leven. God vraagt of we alles los willen laten. Niet driekwart, niet ongeveer. Alles. Of we Hem echt vertrouwen. Omdat Hij zo graag dichtbij ons wil zijn. Zoals Jan Pool zei: God gaf in beginsel zichzelf niet om onze zonden te vergeven, Hij deed dat omdat hij het contact met ons wilde herstellen. Hij wil gewoon bij ons zijn. Bij mij. Bij jou. En dus heb ik alles aan Zijn voeten gelegd gisteravond. Mijn strijd. Met mezelf en met Max. Mijn onmacht. Maar ook dat ik Hem zo mis. Alles wat ik wil en nodig heb, is aan Zijn voeten zitten. Maar net als met mijn dierbaarste vrienden en familie lijk ik Hem het makkelijkst onderaan het prioriteitenlijstje te zetten. Dat moet anders. Met vallen en opstaan, dat weet ik zeker. God, mijn gezin, mijn liefste naasten op 1. En daarna zien we wel verder.
Dus zeg ik nee? Vat het dan niet persoonlijk op. Agendabeheer en plannen is niet mijn ding. En eis je tijd op waar je vindt dat ik het niet goed verdeel. ;) Want ik heb mijn tijd met jou heel hard nodig.
Heel bekend. En wat goed dat je het gedaan hebt. Nu de kunst om het ook bij Hem te laten.
BeantwoordenVerwijderen